Prolog

         Stoję na przeciwko niej i tępo wpatruję się w jej sylwetkę. Przenosiłam wzrok od czubka jej głowy do palców u stóp. Robiła taki sam ruch jak ja. Odgarnęłam włosy, ona zrobiła to samo. Wydymała wargi identycznie jak ja. Przysunęłam się bliżej tak, że stykałyśmy się praktycznie nosami. Jej postrzępione granatowoczarne włosy opadały na ramiona. W oczach tlił się ostatni ogień, który z czasem wygasał. Zostały czarne do końca życia. Przesunęłam wzrok na jej blade ciało. Na rękach i nogach wyróżniały się ciemne rany, z których płynęła ciemna ciecz.
     - Nienawidzę cię. - szepnęłam.
         Ona odpowiedziała tym samym, a po jej policzku przesunęła się delikatna łza.
     - Jesteś słaba. - odpowiedziała za mnie.
         Spojrzałam na nią wymownie, a za drzwiami usłyszałam swoje imię. Wołał mnie.
     - Nie jestem.
         Brunetka zaśmiała się głośno, a jej głos rozszedł się echem po pokoju. Miałam już dość tej suki.
     - Jeśli jesteś, to czemu nadal tu jesteś? - przechyliła głowę żeby bliżej mi się przyjrzeć.
         Każde jej słowo muskało moje ucho i rozbrzmiewało w głowie. Po policzku spłynęła mi kolejna łza.
     Bo nie mam nadziei...
     - Oj...cii...kochanie...cii...- dziewczyna pogłaskała mnie po głowie. - Dobrze wiem jak się czujesz.
          Wytarłam łzę wierzchem dłoni i pozwoliłam spaść jej na podłogę.
     - Bo jesteś mną?
     - Jestem inna, ty tylko dałaś mi życie kochanie. - uśmiechnęła się lekko.
           Obracałam w ręce ostre narzędzie, a na moich policzkach pojawiały się kolejne łzy. To nie był płacz nad samą sobą i nad swoją biedną, poharataną duszą. To był płacz nad światem. W gruncie rzeczy nad zaistniałym stanem. Nad samym życiem, nad ograniczeniem, głupotą i bezwzględnością.
     - Nie potrzebuje ciebie! Idź sobie! - krzyknęłam w jej stronę, a ona stała w kącie i szczerzyła się do mnie.
            Widać jakby każde słowo sprawiało jej przednią zabawę.
      - Tyle ludzi już skrzywdziłaś. Lepiej żeby ciebie już nie było. Wiesz o tym doskonale, przecież nikt cię nie kocha....on cię nie kocha. - szepnęła prosto do mojego serca.
             Schowałam głowę w swoje ramiona, by jej głos przestał do mnie docierać.
      - Przestań! - krzyknęłam.
      - Wiesz, że możesz to zrobić. - spojrzała na żyletkę w mojej dłoni. - Jedno cięcie, a zapomnisz o mnie, o nim i o ludziach, których skrzywdziłaś.
              Przyłożyłam sobie ją do ręki i wzięłam głęboki oddech. Głosy za drzwiami stawały się co raz głośniejsze. Spojrzałam na nią. Była gotowa.
Raz.
              Zamknęłam oczy.
Dwa. 
              Przejechałam żyletką po ręce i uśmiechnęłam się.
Trzy.
              Słyszę swoje imię. Jego głos rozmywa się w mojej głowie. Czuję jego zapach. Ktoś płacze. Unosi mnie do góry.

Nazywam się Hope.

~***~

Jezu ja jakaś psychiczna jestem, ok.